advocatie

Voor ons is zelfvoorspraak een van de belangrijkste manieren waarop mensen met een beperking een eigen stem hebben. We stimuleren de kinderen om te leren spreken of voor zichzelf op te komen. Zelfs zonder een stem of het onvermogen om op te staan, zijn er veel andere manieren om met de wereld te communiceren. Het is belangrijk om te benadrukken dat het hebben van een eigen stem niet noodzakelijk betekent dat je ook een letterlijke stem hebt. Mensen die non-verbaal communiceren, zijn in staat om zichzelf, hun voorkeuren en afkeer, hun wensen en behoeften te communiceren op andere manieren dan met woorden.

Daarom moedigen we niet alleen onze kinderen aan om deel te nemen aan welke activiteit dan ook, maar ook hun ouders om hun verhalen naar buiten te brengen en ervoor te zorgen dat hun kinderen de kansen krijgen die ze nodig hebben om te groeien en te gedijen. Een van de manieren waarop we stimuleren tot zelfhulp, is het aanmoedigen van een buddyprogramma genaamd Sahabat Anak Hebat, waarin onze kinderen de kans krijgen om te leren communiceren met anderen.

In elke druppel water zit een ander levensverhaal dat verteld en van geleerd kan worden. Daarom plaatsen we elk verhaal dat moet schitteren in de schijnwerpers zodat het nog meer positieve energie in het universum kan brengen.

Wij geloven dat het vertellen van verhalen nog krachtiger is dan alleen ’emotieloze’ informatie verstrekken. Het zijn de emoties die bij het verhaal horen en die het vermogen hebben om vele harten te raken. Of het nu gaat om het verhaal van een kind, hun ouders of familieleden, mensen uit de gemeenschap of onze medewerkers, ze zijn allemaal waardevol in het proces van het streven naar een inclusieve samenleving.

In dit digitale tijdperk kunnen we er niet omheen hoe belangrijk het is om digitaal contact te zoeken. Daarom zetten wij ons in om deze verhalen zoveel mogelijk in beeld te brengen. Gelukkig worden steeds meer mensen hiervan op de hoogte, aangezien we steeds meer aanmeldingen ontvangen via social media.

Waar een wil is, is een weg. Niet voor niets is dit ons belangrijkste motto.
Toen we in 2010 voor het eerst met ons revalidatieprogramma begonnen, was er geen overheidsgeld om de therapiekosten te dekken. Al was dit voor ons geen reden om te stoppen met het realiseren van dit programma. Rehabilitatie diensten waren essentieel en hard nodig voor kinderen met een beperking. Met veel steun van vriendelijke mensen en donateurs hebben we dit programma kunnen maken en veel kinderen kunnen ondersteunen met verschillende soorten therapie.

Naarmate de jaren verstreken, kregen we meer aandacht van verschillende overheidsinstellingen. In 2019 kwamen ruim 400 ambtenaren van het Ministerie van Sociale Zaken op bezoek bij LombokCare om te leren van onze werkstrategieën. Kort na dit bezoek ontvingen niet alleen LombokCare, maar ook in heel Indonesië kinderen met een beperking de toezegging van fondsen die voor therapiedoeleinden konden worden gebruikt.

Daarom onderschatten we de kracht van een enkele kleine vriendelijke daad niet.

Om (oom) Apip heeft 2 albums gemaakt met kinderliedjes, geïnspireerd door LombokCare’s kinderen. Tot nu toe promoot Om Apip altijd inclusie in elk concert, waarbij de kinderen van LombokCare direct meespelen.

In 2019 debuteerde LombokCare met de korte film ‘Alma’, de eerste film in de NTB Provincie met in de hoofdrol een meisje met cerebrale parese: Alma zelf. De première in theater Taman Budaya heeft veel mensen aangetrokken die uiteindelijk zelf een inclusieve activiteit wilden initiëren.

We nodigen individuen, groepen en gemeenschappen uit om deel te nemen aan onze inclusie door middel van kunst- en recreatiebewegingen.